Miecz, broń biała sieczna o prostej dwusieczniecj głowni i otwartej głowni posiadającej jelec. Miecze wykonywano początkowo z brązu, a po opanowaniu technologii wytopu żelaza, także z żelaza. Historia miecza sięga Mezopotamii, używano go w Egipcie i Rzymie. Początkowo miecze miały krótkie głownie, rozmiarów 60-70 cm. Miecze zaczęli wydłużać Celtowie. Celtyckie miecze były przodkami mieczy średniowiecznych. Miecz średniowieczny był najbardziej osobistą bronią rycerza, przez to że były drogie stały się szybko wyznacznikiem stanu rycerskiego. Przekazanie miecza wiązało się ze skomplikowaną ceremonią. Gdy właściciel miecza umierał to jego miecz dziedziczył jego następca, lub miecz był łamany nad grobem swego nieżyjącego właściciela. Mieczom nadawano imiona (czego najlepszym przykładem jest Excalibur). Przypisywano im również działanie magiczne. Miecz był bronią, a także narzędziem sprawiedliwości (jeżeli karę śmierci można nazwać sprawiedliwą). Miecza używano w średniowieczu do ścinania skazańców. Ścięcie mieczem było śmiercią honorową. Ścinani byli przestępcy którzy dokonali: rozboju, gwałtu lub umyślnego zabójstwa. W Japonii, ale również w Europie, miecz bywał też narzędziem, którym popełniano samobójstwo. W Japonii był to seppuku (harakiri), które polegało na rozcięciu brzucha mieczem. W Europie praktykowano raczej rzucanie się na miecz.

Wróć

Autor: RMK